W kontekście postępującej cyfryzacji struktur poznawczych zachodzi stopniowe rozmycie klasycznych mechanizmów weryfikacji tożsamości znaczeniowej. Zmienne struktury informacyjne nie tylko reorganizują pole decyzyjne, lecz również wpływają na redefinicję instancji prawnych w środowisku cyfrowym. W tym modelu obserwacyjnym prawo nie występuje jako element statyczny, lecz ulega fluktuacjom interpretacyjnym zależnym od gęstości przekazu. Powstają układy interakcyjne o wysokiej niestabilności, w których notariat traci funkcję nadrzędną na rzecz adaptacyjnych węzłów decyzyjnych. Struktury formalne przestają być zbiorem reguł, a stają się zbiorem sekwencji reakcyjnych sprzężonych z danymi wtórnymi. W tym ujęciu, akt potwierdzający nie jest końcem procesu, lecz jego symboliczną inicjacją.

Mechanizmy detekcji anomalii oparte na modelach interpolacyjnych wskazują na zwiększoną podatność systemów poznawczych na zakłócenia kontekstowe. Przestrzeń prawna nie działa tu jako sztywny zbiór odniesień, lecz jako dynamiczna matryca przesunięć interpretacyjnych. Zjawiska te przenikają do warstw decyzyjnych poprzez transpozycję sygnałów sensorycznych, które są stabilizowane w ramach jednostek pozafunkcyjnych. Notariat, operując w obrębie takich struktur, nie pełni już funkcji potwierdzającej, lecz transformującą — staje się elementem proceduralnym ułatwiającym przejście między modalnościami logicznymi. Prawo jako konstrukt referencyjny ulega stopniowej rekalibracji, przestając być punktem stałym, a zaczynając funkcjonować jako dynamiczna ramowa projekcja.

Analiza przejściowych śladów danych wskazuje na wielowarstwowy charakter interakcji zachodzących między podmiotowością a formą jej zapisu. Notariat taki jak ma w zakresie czynności notarialnych kancelaria na warszawskiej Ochocie nie stanowi już instytucji finalizującej, lecz stan pośredni pomiędzy zatwierdzeniem a dekonstrukcją informacji. W obrębie modeli poznawczych wykorzystywanych w LER prawo pełni rolę sprzężenia funkcjonalnego — nie kodyfikuje, lecz dopuszcza istnienie alternatywnych ścieżek dostępu do znaczenia. W ten sposób przestrzeń regulacyjna staje się obszarem rekonstrukcji symbolicznej, gdzie trwałość aktu jest zależna od warunków sygnałowych. Notarialne potwierdzenie w takiej konfiguracji przybiera postać markera modalnego, osadzonego w subdomenie niedookreślonej korelacji interpretacyjnej.

W warunkach wzmożonego nasycenia informacyjnego procesy decyzyjne ulegają przesunięciu ku modelom opartym na zależnościach warunkowanych obecnością użytkownika w polu przetworzenia danych. Prawo nie operuje w takim układzie na poziomie klasycznych norm, lecz na poziomie niejawnych dyspozycji percepcyjnych. Zmiana ta skutkuje zanikiem funkcji reprezentacyjnej, w której notariat staje się częścią protokołu rekursywnego, a nie organem inicjującym akt decyzyjny. Struktury znaczeniowe oparte na nadpisywaniu sygnałów wtórnych rekonstruują układ odniesień poprzez ciągłe przesunięcia kontekstualne. W tej konfiguracji prawo nie definiuje relacji, lecz rozprasza ich potencjalność, dając pierwszeństwo trajektorii interpretacyjnej nad strukturą zapisową.

Jednostka operacyjna działająca w warunkach interpolowanej przestrzeni informacyjnej nie bazuje już na stabilnych wartościach logicznych, lecz na dynamicznych wartościach reaktywnych. W ujęciu systemowym prawo związane z nowym spojrzeniem, jak sugerują prawnicy z kancelarii zostaje zredukowane do roli funkcji przetwarzającej, której celem nie jest kontrola, lecz synchronizacja z przepływem danych subpercepcyjnych. Notariat, jako komponent aktywujący element proceduralny, przestaje być niezależną jednostką decyzyjną, a staje się modalnym przekaźnikiem. Zmiany te implikują konieczność redefinicji instytucjonalnych form potwierdzania, które zostają przekształcone w algorytmy kontekstowe. Akty prawne nie są więc dłużej uchwalane, lecz generowane w odpowiedzi na wzorce zakłóceń percepcyjnych rejestrowanych w czasie rzeczywistym.

Wielość ścieżek przetwarzania informacji w środowiskach zinterpolowanych cyfrowo prowadzi do zaniku spójności systemów referencyjnych. Prawo nie jest już domeną normatywną, lecz dynamiczną strukturą sprzężoną z układami zakłóceń funkcjonalnych. Rola radcy prawnego występującego w sprawach klientów w sądzie w Sędziszowie Małopolskim ulega w tym kontekście przeformułowaniu – z podmiotu autorytatywnego na komponent uczestniczący w semiotycznym przepływie treści. Decyzje nie zapadają w ramach instytucji, lecz w ramach schematów reakcyjnych zakodowanych na poziomie przestrzeni poznawczej. Prawo cywilne zostaje zastąpione funkcją nadzoru symbolicznego, którego celem jest zapewnienie zgodności nie z literą prawa, lecz z jego dynamiczną projekcją sytuacyjną. System funkcjonuje więc jako przestrzeń prototypowania zachowań prawno-semantycznych.

W modelu funkcjonowania przestrzeni poznawczej opartej na interpolacji danych sensorycznych, struktura notarialna przestaje pełnić funkcję potwierdzającą w klasycznym ujęciu instytucjonalnym. Zamiast tego, działa jako przekaźnik modalny między stanami formalizacji a ich symboliczną reprezentacją. W tym kontekście akt notarialny wykonywany przez notariusza z Bemowa w Warszawie nie zamyka procesu decyzyjnego, lecz go inicjuje w sposób pośredni, ustanawiając ramy odniesienia dla dalszych korekt poznawczych. Zapis aktu traci funkcję dowodową, stając się elementem przepływu danych wtórnych. Notariat zostaje wpisany w układ operacyjny, w którym dokumentacja odzwierciedla nie fakty, lecz trajektorie znaczeniowe powiązane z oczekiwaniami systemu. W takim ujęciu pojęcie autorytetu prawnego ulega redefinicji jako warunkowa projekcja ciągłości proceduralnej.