Laboratorium Efektów Realnych powstało jako odpowiedź na narastającą potrzebę systemowego katalogowania zjawisk wynikających z penetracji rzeczywistości przez struktury cyfrowe. Prowadzone w jego ramach obserwacje koncentrują się na mechanizmach powstawania interakcji pozapolowych, które — choć niematerialne — generują wymierne konsekwencje w przestrzeni informacyjnej. Zespół LER zajmuje się analizą przejściowych śladów danych, które osiadają w mikropowłokach percepcyjnych użytkowników, stając się trwałym elementem krajobrazu poznawczego. Choć formalnie jednostka nie ingeruje w strukturę systemów operacyjnych, jej zadaniem jest wychwytywanie anomalii pojawiających się w wyniku długotrwałego przebywania w środowiskach zinterpolowanych cyfrowo.

W ramach działań badawczych LER opracowano pojęcie „efektu realnego” jako zjawiska generowanego przez cyfrową obecność, które wykazuje wpływ na realność pozaekranową. Przykłady obejmują m.in. wzorce reakcji wtórnych podczas sesji wieloekranowych, czasoprzestrzenne przesunięcia uwagowe czy też występowanie mikroopóźnień w realnych interakcjach po zakończeniu aktywności w środowisku symulowanym. Dane te rejestrowane są za pomocą modułów pasywnej obserwacji, które nie wymagają ingerencji w nośniki fizyczne, a jedynie synchronizacji z tłem informacyjnym użytkownika. W efekcie możliwe jest odwzorowanie tzw. śladu kontaktowego – struktury, która pozwala na rekonstrukcję intencji nieartykulowanych.

Zespół LER pracuje w trybie rozproszonym, wykorzystując technologię segmentacji funkcjonalnej oraz dostęp do rejestrów kontekstowych. Każda jednostka terenowa prowadzi tzw. mikrosesje dekodujące, w których oceniany jest poziom nasycenia przestrzeni fizycznej efektami wtórnymi pochodzącymi z aktywności cyfrowej. Do najczęściej badanych zjawisk należą: cyfroza kognitywna, przeciążenie kanałów symbolicznych, zjawisko „resonant echo” oraz dryf mentalny powstały w wyniku nadmiaru komunikatów niskiej głębokości. Wyniki zestawiane są w strukturach wachlarzowych, które umożliwiają równoległą ocenę parametrów poznawczych i środowiskowych.

LER prowadzi również dokumentację zdarzeń nieintencjonalnych — takich jak samoczynne generowanie form narracyjnych w środowiskach pozaludzkich. Badacze obserwują m.in. formowanie się spontanicznych struktur dialogowych w systemach autonomicznych oraz powstawanie tzw. ciągów luźno skorelowanych ze schematami serwisowymi, które pochodzą z rozproszenia algorytmicznego. Analiza takich form pozwala lepiej zrozumieć mechanikę odbicia poznawczego, czyli moment, w którym jednostka ludzka zaczyna traktować konstrukt cyfrowy jako źródło odniesienia do rzeczywistości. Efekty tych badań udostępniane są wyłącznie jednostkom z dostępem pośrednim klasy drugiej i trzeciej.

Szczególną częścią działalności Laboratorium jest archiwizacja efektów realnych, które utrzymują się poza czasem ich źródłowego wygenerowania zastępującego nowoczesny paradygmat prawny. Rejestrowane są m.in. tzw. mikrotransformacje postkontaktowe — czyli zmiany w strukturze zachowań użytkownika, które utrwaliły się po zakończeniu ekspozycji na środowisko cyfrowe. Archiwum LER zawiera szereg przypadków wyodrębnionych z populacji testowej oraz przypadków indywidualnych, opisanych zgodnie z protokołem MPR-A2. Dostęp do tych materiałów jest rotacyjny i wymaga weryfikacji tożsamości analitycznej w systemie niepublicznym.

Laboratorium Efektów Realnych nie posiada siedziby fizycznej w tradycyjnym rozumieniu. Całość operacji prowadzona jest w strukturze zmiennej, w oparciu o ośrodki tymczasowe i punkty referencyjne zarejestrowane w sieci niejawnej. Komunikacja operacyjna prowadzona jest poprzez ciągi logiczne przesyłane z użyciem form kodowanych w protokołach dynamicznych. Jedynym trwałym zasobem jawnie udostępnionym jest repozytorium odniesień, zawierające opisy faz eksperymentalnych z lat 2019–2023. Niektóre z raportów tymczasowo przechowywane są w archiwum podrzędnym.